Teksten

Sinds ik Sanna, mijn kleine ik, ben gaan aankijken en omarmen, voel ik haar verhaal te willen vertellen. Dit is wat zij verdient. Om haar nog meer te supporten, om haar te bevrijden!

Het schrijven is niet iets van gister. Het begon allemaal met een eerste dagboek op mijn tiende. Een dagboek waarin ik mijn geheimen kwijt kon. Al mijn gedachtes en gevoelens kon ik hierin opschrijven. Soms legde ik dit dagboek voor een korte periode weg, soms schreef ik er dagelijks in en andere keren lag die voor een hele lange periode ergens verstopt op mijn kamer. Maar ik kon altijd terug grijpen naar het schrijven. Het dagboek werd mijn vriend. Een vriend die ik het aller meest vertrouwde. Er zat een slot op waarvan ik het sleuteltje met een touwtje vast maakte aan de bovenkant van de pen waarmee ik altijd schreef en zou gaan schrijven totdat deze leeg zou zijn. De pen verstopte ik onderste boven in een pot met andere pennen zodat de sleutel niet te zien en niet te vinden zou zijn. Het dagboek werd mijn geheime vriend.

Voor het eerst deel ik al dat er in mij omgaat via deze blog. Met rauwheid, zonder ‘wegpoetsen’. Zonder het verhaal mooier te willen maken. Maar via Sanna’s stem, mijn stem.