Ik wist vaak wel op de momenten wanneer het hoog opliep in confrontatie met de ander,
dat ik moest los laten
Het lukte me alleen nooit
Hoe graag ik het ook wilde
Het duurde uren
Ik kwam er nooit uit
Het hoofd ratelde maar door
En bleef me telkens maar opnieuw voeden
Een hoofd dat bijna explodeert
Ik die implodeer
Er was geen weg eruit
Geen weg eruit te denken
Geen weg eruit te gaan
Maar nu besef  ik me dat ik geen uitweg kon vinden,
omdat ik niet wist waaraan ik dan moest los laten
Het kan mij helpen om los te laten,
aan gedachtes en woordelijke overtuigingen om de ander anders te doen denken
Anders te doen invoelen
Anders te doen reageren
Overtuigen van het begrijpen van mijn kant van het verhaal
Maar ik hoef een ander helemaal niet te overtuigen anders te denken,
te invoelen,
te reageren,
inzicht te vergaren
Een ander mag ook bij zichzelf blijven
En ik bij mij
Ik mag proberen de verbinding in stand te houden
Want daar ben ik volgens mij bang voor,
dat die verbinding dan weg gaat
Of sterker nog, dat ik door de onveiligheid van het in mijn ogen mij niet begrijpen,
mezelf afsluit,
zelf de verbinding verbreek,
isolement creëer
Ook daar ben ik dan bang voor
De niet nodige zelfbescherming die ik dan in snelheid, 
zonder te stoppen of controle lijk te hebben,
inzet
Maar ik kan de ander ook bij zichzelf laten
En mezelf bij mij
En tegelijkertijd de verbinding in stand houden
De verbinding in het verschil
In ons als mens
En de acceptatie daarvan
Want de ander te willen ombuigen is ook de plek van angst van niet gezien worden
Beiden mag ik los laten
Succes Sanna
In de onvermijdelijke volgende confrontatie(s)
Weet dat je nooit kan falen
Waar je ook  in terecht komt
Het hoort er allemaal bij
De ander te Laten,
dat is het grote advies