Een moment later zit ik op de stoel
En jij tegenover me
Ik zeg je sorry dat ik soms van je heb verlangt wat ik eigenlijk van m’n ouders verlangde
Dat ging over ‘toen’
Maar dat betekent niet dat ik naar jou ook wel behoeftes heb die van het ‘nu’ zijn
Het volgende moment willen mijn ogen dicht
En zie ik een rode gloed
Waarbij in het lichtgevend rood een getekend poppetje verschijnt
Het is mijn eigen getekende mamma van bij de Riagg
Toen ze me vroegen of ik mijn familie kon tekenen
Ik hoor het de vrouw van de Riagg nu ook opnieuw met haar stem aan me vragen
Ik kon tekenen wat er was gebeurd
Ik zie beide tekeningen nu
Mamma’s benen door het trapgat
En de gezinstekening
Waar ik mamma ook heb getekend in ‘normaal’ perspectief ten opzichte van ons
Ik wist dat de vrouw en de andere Riagg psychologen die me onderzochten,
dit resultaat ze zou overtuigen van dat ik geen therapie nodig zou hebben
Ik wist hoe ik ze om de tuin kon leiden
Want eigenlijk wist kleine Sanna ook wel dat ze hulp nodig had
Dat ze zich verdrietig voelde
Maar daar stopte ze dit weg
Omdat het verdriet geen tijd kon hebben
Omdat ik, Sanna deze tijd moest gebruiken om voor mijn gezin te zorgen :
Pappa, Daniël en Jordi
Ik stap in het beeld
Dit kan ik nu sinds kort
Ik kijk naar Sanna
En over haar schouder mee wanneer ze tekent
Ze zit aan tafel samen met twee psychologen van het Riagg
Ik zeg haar; “Wat ben je aan het doen?”
Sanna antwoord; “Ik teken wat zij willen zien. Zodat ze zien dat het goed met me gaat. Ik leid ze om de tuin”
Ik; “Waarom doe je dat?”
Sanna; “Omdat ik deze mensen eng vind en ik ze niet vertrouw. Ik wil niet dat ze me meenemen naar ik weet niet waar naartoe. Misschien naar een gekkenhuis. Ik wil dat niet. En dat vind ik eng”
Ik; “Ja dat is ook eng. En ik snap wel dat je deze mensen niet vertrouwt. Wat wil je dan?”
Sanna; “Dat jij me hier weg haalt. Ik wil weg hier”
Ik; “Ja, kom maar. We gaan weg hier”
Ik til Sanna op en ze houdt me stevig om m’n nek vast wanneer ik haar draag en we lopen naar buiten
De deur uit van het gebouw
Het Riagg
Jij hebt de gehele tijd m’n handen vast gehouden
Normaal zou ik nu m’n ogen open doen
Maar ik voel dat ze dicht blijven
Ik ben nog niet klaar daar
Ik ben nieuwsgierig
Nieuwsgierig naar of ik nogmaals als mezelf nu het gebouw kan binnen gaan om te ontdekken wat ik daar allemaal kan zien
Of ik met de mogelijkheid van mijn eigen herinnering betreden ook andere dingen kan zien
Meer kan zien dan alleen dat wat ik me tot nu toe heb herinnerd
Geen fantasie
Maar iets dat Sanna echt heeft gezien,
maar niet bewust heeft opgeslagen
Ik ga terug de herinnering in
Ik open de deur van het gebouw, het Riagg
Het is een grijze dag met een grijze lucht
Een wit gebouw
Met donkerpaarse handvatten op de buitendeur
En groene, lichtblauwe kozijnen
Ik betreed de hal
Neem de omgeving meer in me op
Links ga ik de hal in
Een wat smallere hal
Waarbij ik bijna aan het eind rechts afsla en dan aan dat eind, dit is een korte hal, links de deur neem
Er is niemand in dit gebouw
Ook niet in deze behandelkamer
Ik zie de tafel waaraan ik heb zitten tekenen
Een witte tafel
En de stoel
Horizontaal in het midden van de kamer
Jij was naar het eten gaan kijken, nadat ik met Sanna was weggelopen
Bij zijn terugkomst houdt hij me vast en open ik langzaam mijn ogen
Ik vertel hem dat wat ik bij S. heb gedaan, ik nu ook zelf kan
Je vraagt me; “Hoe lang kan je dat al?”
“Sinds een paar dagen”, zeg ik
Klopt, sinds een paar dagen kan ik dit zonder angst
Ik vertel hem dat ik niet meer bang ben en dat ik het daarom kan
Omdat op de hele enge momenten S. Eerst met me is meegegaan naar deze wereld
En daarom durf ik het nu alleen
We gaan eten